Bağlantılarda toksiklikten nasıl kurtulunur?

İlişkiler, hayatımızın en temel yapı taşlarından biridir. Sevgiyle başlayan bağlar vakitle inanç, anlayış ve huzur getirmesi gerekirken, bazen görünmeyen yaralara dönüşebilir. Birinci bakışta romantik, tutkulu ya da derin üzere görünen bağlar aslında kişiyi içten içe tüketen bir yapıya bürünebilir. Bu noktada karşımıza çıkan kavram ise ‘toksik ilişki’dir.

Toksik bir münasebette kişi, duygusal olarak bir iniş bir çıkış yaşar. Bir gün sevildiğini hissederken sonraki gün büsbütün kıymetsiz kılınabilir. Bu dengesizlik hali vakitle yorgunluğa, özgüven kaybına ve içsel yalnızlığa yol açar.

Özellikle evliliklerde bu durum yıllar süren bir döngü halini alabilir. Ne yazık ki, birçok insan içinde bulunduğu bağın sıhhatsiz olduğunu fark etmeden, her şeyin düzeleceğine dair umudunu kaybetmeden yaşamaya devam eder.

Peki neden bu türlü ilgilerin içinde kalırız?

Bunun yanıtı ekseriyetle çocuklukta kapalıdır. Sevgi, ilgi ve itimat muhtaçlıkları tam manasıyla karşılanmamış bireyler, bilinçaltında tanıdık hislerin peşinden sarfiyat. Sevilmeme korkusunu, sevilme uğraşıyla bastırmaya çalışır. Kişi, geçmişte yarım kalan hisleri bu sefer tamamlamak ister ancak birebir döngüde tekrar hapsolur.

Toksik bir bağda en güç şey, durumu kabullenmektir. Zira birden fazla vakit kişi, pahasını karşısındaki insanın hisleri üzerinden tanımlar. Bu da bağımlı bir bağlantıyı doğurur. Sevgiyle değil, endişeyle sürdürülen bu bağ, kişiyi ruhsal olarak zehirlemeye başlar.

Karşı taraf makûs davranışlar sergilese bile bu tavır, ekseriyetle kendi içsel savunma düzeneğinin bir sonucudur. “O bana ziyan vermeden ben ona ziyan vereyim” kanısı, bağlantının zehirli tabiatını derinleştirir.

Ancak umut her vakit vardır. Şayet iki taraf da ilgi dinamiklerini fark ederse, bu kısır döngü kırılabilir. Sağlıklı bir ilginin temeli inanç, hürmet ve açık bağlantıdır. Gerçek sevgi, kişiyi eksiltmez; tersine besler ve büyütür. Unutmamak gerekir ki, sevgi ismi altında zehirlenmek mukadderat değildir. Fark etmek, yüzleşmek ve adım atmak; güzelleşmenin birinci anahtarıdır.